Σύγχυση ή διαστροφή

 

Γράφει ο θεολόγος π. Πέτρος Πανταζής, εφημέριος του Ι.Ν Αγίου Γεωργίου Ν. Παλλήνης ( stgeorgepa.gr)

«Καιρός να φύγει η Εκκλησία από τη μέση». Αυτό είναι κοντολογίς το συμπέρασμα του δημοσιογραφικού περιγύρου πού αναφέρεται σε θέματα πού άπτονται της θρησκευτικής ελευθερίας των Ελλήνων πολιτών. Ιδεολογικό σύνθημα και επιχείρημα, αγκαλιασμένο φαινομενικά με την αναγκαιότητα της ιατρικής δεοντολογίας και της επιστημονικής σκέψης, συν το κύρος του Ορθού λόγου γενικότερα, που υποτίθεται «νίκησαν» την covid- 19 στην Ελλάδα. Δύο οι συνέπειες του εγχειρήματος, ως στον τίτλο, η μία χειρότερη από την άλλη. Ας το αναλύσουμε:

Η θρησκεία δεν είναι ιδεολογία. Σαφώς και μπορεί να ιδεολογικοποιηθεί, όμως έχει άλλη δυναμική, απευθύνεται σε ‘άλλα’ εγκεφαλικά κέντρα. Η θρησκευτικότητα είναι πρωταρχικά δέος, φόβος. Όταν ωριμάσει γίνεται, sex, έρωτας όχι σαρκικός και ψυχικός αλλά πνευματικός. Γι’ αυτό οι ψυχικές ασθένειες έχουν να κάνουν βασικά με sex ή με θρησκεία, οι βαρύτερες και με τα δύο. Αντίθετα η ιδεολογία και οι διάφορες απόψεις της είναι υλικό προς κατανάλωση, είναι η υπαρξιακή ‘πολυτέλεια’ που απολαμβάνει ο μετά Χριστόν άνθρωπος, να διαλέγει θρησκεία. Μόνο που σήμερα την ονομάζει lifestyle. Ελεύθερος από τον καταναγκασμό του ειδωλολατρικού θρησκευτικού παραδείγματος μπόρεσε να κάνει πράξη στην καθημερινή του ζωή την κριτική στάση απέναντι στο Θεό και στον κόσμο. Να απομυθοποιήσει και τα δύο. Η αληθής θρησκεία λοιπόν δεν είναι επίτευγμα που μπορεί να προστεθεί στις ιδεολογικές, πολιτισμικές, επιστημονικές ‘κατακτήσεις’ του ανθρώπου. Η αληθής θρησκεία μπορεί να γίνει καρπός υπεύθυνης επιλογής μία ( και …μισή ίσως) φορά στη ζωή. Όμως επ’ ουδενί μπορεί να συμπαραταχθεί μαζί με άλλες ‘ερωμένες’ στην πασαρέλα για διάλεγμα, στο ράφι της μεταμοντέρνας εκκοσμκευμένης νεοεποχίτικης μεταφυσικής αγοράς ως διαφημιζόμενο μεν αλλά μη ελεγμένο και γνησίως πιστοποιημένο θρησκευτικό «προϊόν» πνευματικής κατανάλωσης. Μπορούν να συνυπάρχουν στους δρόμους παπάδες, χιλιαστές πωλητές του Μπρούκλιν, νεαροί ‘πρεσβύτεροι’ Μορμόνοι, προτεστάντες μισιονάριοι, ‘εναλλακτικοί ’θεραπευτές’, μουλάδες, σαμάν-ινδιάνοι, νεογνωστικοί, αποκρυφιστές, χριστιανοί φονταμενταλιστές, πεντηκοστιανοί, πλανόδιοι Ινδοί και Σίνο- Θιβετανοί guru και τζαΐν βουδιστές, ακτιβιστές Gender Movement (ΛΟΑΤΚΙ) κ.ά. Όμως στην καρδιά, ειδικά του Έλληνα, δεν χωράνε όλοι αυτοί μαζί και εδώ θέλει προσοχή. Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα δεν είναι ιδεολογική υπόθεση ή διανοητική/lifestyle επιλογή ή αν θέλετε Εθνικού τύπου θρησκεία, αν και πολλοί θα διαφωνήσουν. Είναι το κοινό μας Σώμα. Είναι το σταθερό μας υπαρξιακό σημείο.

Αυτό το κατάλαβαν οι κομμουνιστές πολύ καλά. Ο Κομμουνισμός (στον πυρήνα του και ο Φασισμός/Ναζισμός ) είναι η μόνη ιδεολογία που απαίτησε με πολιτικό τρόπο να γίνει «θρησκεία» πολεμώντας τη Θρησκεία, διότι τα ήθελε ‘Όλα’. Και τον Θεό και τον Μαμωνά. Γι’ αυτό και απέτυχε, διότι «ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά Ματθ. 6,24» ενώ ο καπιταλισμός «πέτυχε» διότι απλώς προσέφερε αξιόπιστες οικονομικές και οψέ ψυχοσεξουαλικές ‘υπηρεσίες’ αλλαγής του Ανθρώπου μέσω Μαμωνά και του επί θύρες Metaverse..

Έως τώρα ο Έλληνας δουλεύει, κάνει business και ...κομπίνες για δύο λόγους: Για να γλεντήσει τις θρησκευτικές αργίες, σαν ή στο χωριό του και για να χαρεί τον όποιο ...έρωτα. Δηλαδή τα δύο κατ’ εξοχήν γεγονότα σχέσης και κοινωνίας. Όποιος λοιπόν ωθεί τον Nέο Έλληνα να ψάχνει το Θεό δήθεν ‘μέσα’ του με New Age practices, διαλογισμό, Γιόγκα, tai chi, ‘Γραφική μελέτη’ θετική σκέψη, εκστατικά και αστρικά ταξίδια, κάρτες Ταρώ, lucy trimming, ρέϊκι & αγγελικές θεραπείες και άλλες πολλές ενεργειακές ασκήσεις και μαθήματα awareness, συνεδρίες και έρευνες διαδικτύου πάνω στην πνευματική και ενεργειακή ανάπτυξη και εναλλακτική θεραπεία μέσω τεχνικών νευροψυχικού/νευρογλωσσικού προγραμματισμού ή κατευθυνόμενου ιδεασμού τύπου trasgender becoming. Έχασε. Η θρησκεία στην Ελλάδα, δεν γίνεται privet, στο ‘διαμέρισμα‘, είναι υπόθεση λαϊκής λατρευτικής Παράδοσης με χαλαρού λαογραφικού τυπικού, στοιχεία, χριστιανοεβραϊκά στη βάση τους, αλλά αρχαιοελληνικά στην μορφή τους,   π.χ Αποκριές- Πανηγύρια.

Γι’ αυτό δικαίως πολλών καρδιών διαλογισμοί κινήθηκαν “συνομωσιολογικά”, αναφορικά με την πηγή της κορωνοϊκής επιδημίας, διότι εμποδίστηκε η αρχετυπικά ελληνική “διονυσιακή” πάνδημη εκτόνωση (αρκούντως εκκοσμικευμένη βέβαια), της εκκλησιαστικής εορταστικής ευωχίας (.. «τρυφήσατε πάντες μηδείς εξέλθει πεινών». Στις «ανάποδες» αυτές σκέψεις συνηγορεί, και μόνο, το γεγονός του κρατικού «στριμώγματος» της Ελληνικής Εκκλησίας, η οποία υποχρεώθηκε χειρότερα απ' ότι αν ευρίσκετο εν διωγμώ, να αντιμετωπίσει την νόσο covid-19, δίκην «αγελοκόπαδου» ποντικιών και όχι ως αυτό που είναι : Σώμα αναθρώντων μελών (άνω-θρώσκω), με ουράνιες ελπίδες μετοχής σε Συνάξεις Αγίων Μαρτύρων. Επιδιώχθηκε σε καιρό επιδημίας να κλείσει το πνευματικό Θεραπευτήριο. Απαγορεύτηκε ακόμα και η ψυχολογική ανακούφιση της Εκκλησιαστικής ζωής, που είναι από τη φύση της Παρηγορητική. Παρακωλύθηκε η Ορθόδοξη παράδοσή της Εκκλησίας του ευλογημένου Γένους-έθνους μας, που είναι θαυματουργικά Ιαματική. Και η Ασκητική πνευματικότητά της περιορίστηκε στην κατ’ ιδίαν προσευχή χωρίς την αναφορά της Δημόσιας κοινής Λατρείας, η οποία με λαοθάλασσες εκκλησιαστικών Συνάξεων, Λιτανειών και ικετευτικών Ακαθίστων Παρακλήσεων, στήριξε όχι μόνο σε πολέμους, καταστροφές και πανδημίες την «Νεολαία της», τον Λαό της αλλά στηρίζει και κάθε προσθάνατη ψυχή που προσβλέπει στην Εκκλησία , να ξεκινήσει το τελευταίο μεγάλο Ταξίδι που θα την προσορμίσει στο Ουράνιο Λιμάνι του Παραδείσου. Ειδικά όταν αυτό προκλήθηκε από την covid-19.

Kαι τώρα καλείται να εντάξει συνειδητά μέσα στη γαμήλια Γιορτή την ανθρωπολογική αλλοτρίωση της “ένωσις” στοιχείων που δεν επιδέχονται ανάμιξη, όπως το ανθρώπινο σεξουαλικό Φύλο. Διότι Άρρεν και Θήλυ, Εποίησεν αυτούς (Γεν. 5,2). Ακόμα κι εάν μέσα στο “Αυτούς” μερικοί ερμηνευτές έχουν δεχτεί την ύπαρξη ανδρόγυνων όντων (μυθολογικής προέλευσης), ακόμα κι εάν “τραβώντας απ’ τα μαλλιά την ερμηνευτική του χωρίου, θεωρήσουμε την ύπαρξη θηλυκών στοιχείων στο άνδρα και αρσενικών στη γυναίκα (Animus -Anima), πάλι η φυσιολογία του “..έγνω Αδάμ τη γυναίκα αυτού και συνέλαβεν, απαιτείται να είναι “συμπληρωματική” (Νικόλαος Μεσογαίας) και όχι ..παραπληρωματική φυσικά. Όπως σαφέστατα έγινε ΜΕΤΑ την Πτώση των Πρωτοπλάστων, στα Σόδομα και στα Γόμμορα της Παλαιοβιβλικής, αμαρτωλής και αμετανόητης Πενταπόλεως που καταστράφηκε από Ουράνιο Πυρ.

     Στο αρχαιολογικό μουσείο του Δίου συνειδητοποίησα, βλέποντας τις κεφαλές του Δία και των άλλων θεών δίπλα με τα γλυπτά της Ίσιδος και του Όσιρη, ότι το ελληνικό πνεύμα ανοιχτό και ανήσυχο έκανε πάντα εισαγωγές θεών, από τους αρχαιότερους των διαφόρων μυθικών θεογονιών έως τον Δία και τους ηλιακούς θεούς από την αρχαία εγγύς Ανατολή Μεσοποταμία και Αίγυπτο, την Άρτεμη στην Αττική και την Αφροδίτη στην Κύπρο, που τις εισήγαγε ως ξόανα η ειδώλια της αρχικής Ιστάρ. Όμως είχε τη δυνατότητα να κάνει εύστοχες επιλογές και η επιλογή του Χριστιανισμού έγινε ιστορικά και τελεσίδικα. Η Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία θεμελιώθηκε στη μαζική απόρριψη του πάτριου ειδωλολατρικού πολυθεϊσμού, από τη μία και στη διάκριση από τον ομομήτριο θρησκευτικά, άτεγκτο εβραϊκό μονοθεϊσμό. Το ίδιο συνέβη και αργότερα με τον μουσουλμανικό θρησκευτικό, κοινωνικό και πνευματικό μονοφυσιτικό μονισμό, από την άλλη.

Αυτές οι θρησκευτικές επιλογές δεν σημαίνουν απλώς, αντικατάσταση μιας θρησκείας από άλλη, αλλά επιλογή μίας Οδού, δηλαδή μιας πορείας για την αληθή βιωματική η έστω πολιτικά χρήσιμη γνώση της Αλήθειας και της Ζωής. Ως ανθρώπινα σεσαρκωμένο θεϊκό Πρόσωπο όχι ως Γενική Πλατωνική Ιδέα ή Οντική πρόσκαιρη Ύπαρξη της αενάως ανακυκλούμενης και δίκην συγκοινωνούντων δοχείων υποστασιούμενης ουσίας της απρόσωπης Φύσης. Μια επιλογή που απαιτεί επίσης, ανάληψη μίας επώδυνης πνευματικής πάλης μέσα από κυκεώνα αιρέσεων, dead end roads, κοινωνικών και ιδεολογικών προκλήσεων, πού μερικές φυτρώνουν από την ίδια την εκκλησιαστική σάρκα, κολοβώνοντας την εκκλησιαστική Χριστοαλήθεια και διαστρέφοντας την πραγματικότητα. Μια τέτοια αφυπνιστική συνειδητοποίηση του χριστιανού Ανθρώπου για την αληθή «κτιστή» υπόσταση της Φύσης και της Κοινωνίας, κατέστησε δυνατή και επιτεύξιμη κάθε σημερινή τεχνολογική και κοινωνική πρόοδο. Απαίτησε όχι αυτάρεσκη ιδεολογική βεβαιότητα ή στείρο δογματισμό, αλλά Συνοδική & Κανονική-Τυπική εκκλησιαστική οργάνωση της αγαπητικής σχέσης Κοινωνίας με τον αδελφό και με το Χριστό ως Εκκλησία, δηλαδή Σύναξη ανθρωπίνων προσώπων όχι άγνωστων και τυχαίων, όντων. Αλλά ριζωμένων διά του Βαπτίσματος, σε μία Κοινότητα Ευχαριστιακή, με κέντρο τη Θεία Λειτουργία όπου τρώμε και γλεντάμε δοξολογικά όλοι μαζί, μέσα και έξω από το ναό, χωρίς να λείπουν οι δύσκολες στιγμές του αγώνα, της λύπης της εγκατάλειψης και του πένθους, στην ευρύτερη κοινότητά μας που απλώνεται στον απανταχού Ελληνικό (όχι μόνο ελλαδικό) χωροχρόνο, προγευόμενοι το μακάριο τέλος κάθε χωροχρονικής διά-στασης, υπαρξιακής αντίθεσης, εξάλειψης παντός δακρύου. Αποκάλυψις. κα',4 .

Η διαστροφή έρχεται όταν κάποιος άλλος προσπαθήσει όχι να ενταχθεί αδελφικά στο εκκλησιαστικό ‘καθ’ ημάς’ αλλά να παρεισαγάγει προσηλυτιστικά ‘άλλο’ δόγμα. Αλλαγή δόγματος σημαίνει όχι απλά άλλη άποψη, σημαίνει άλλο βίωμα, άλλη αντίληψη για τον Θεό και τον Κόσμο.

Διότι μπορεί η λογικά ή γλωσσικά ομολογιακή, αληθής δογματική θέση, να μην παραλλάσσει πολύ από μία άλλη, ψευδή, που όμως δείχνει και φαίνεται, χωρίς να είναι, αληθής.

Τελικά η αναπόφευκτη δογματική σύγκρουση ψευδούς και αληθούς, τουλάχιστον κατά την ορθόδοξη αντίληψη δεν σημαίνει διαλεκτική σύνθεση δηλαδή εξελικτική προσαρμογή. Σημαίνει την ακύρωση της δυνατότητας να υπάρχει εκκλησιαστική Σύναξη, δηλαδή Χαρισματική Σχέση συγκεκριμένων ανθρώπων με τον Θεό, (…όπου εισί δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το εμόν όνομα και εγώ είμαι εν μέσω αυτών.Ματθ.ιη,10-20), πέρα από αταβιστικούς, ανιμιστικούς, βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς βρόχους.

Έτσι δεν μπορεί να λες, «ναι, σε όλα», ότι δήθεν προστατεύεις την ελεύθερη και ακώλυτη διακίνηση ιδεών, μέσα σε μια Ανοιχτή Κοινωνία, εκθέτοντας όμως το μυαλό των μελών της ελληνικής κοινωνίας στη στυγνή πνευματική παραπλάνηση και στη υποταγή και δουλεία σε οργανωμένα κυκλώματα παραθρησκευτικών ολοκληρωτικών ενδογματιστικών σεκτών και πνευματιστικών τεχνικών καταστροφικών ψυχολατρειών, νέων καθορισμών διαφυλικών σχέσεων, made in USA or EU.Αφού αυτές, με πονηρό τρόπο, καλύπτουν τη δράση τους θέτοντας ζητήματα θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα.

Στο ίδιο μήκος κύματος και με πλήρη αντίληψη του εκκλησιαστικού της ποιμαντικού λειτουργήματος, πρέπει η Ι. Σύνοδος, να εκθέσει, εν καιρώ ευθέτω, σεβόμενη απόλυτα τα ατομικά, πολιτικά και προσωπικά δικαιώματα, ιδεοθρησκευτικού τύπου δραστηριότητες (spirituality or ideology bussiness.), ευρέως γνωστών ατόμων, μέσω φορέων και κινήσεων, τα οποία κινούμενα στα όρια πολιτικού, κοινωνικού και εμπορικού-μιντιακού φάσματος, για λόγους απόκρυψης της πραγματικής ιδεολογικής ταυτότητας των, νοθεύουν το ορθόδοξο χριστιανικό φρόνημα βίου και πίστεως, αλλά και αποτελούν πιθανές πηγές συνομωσιολογικού ιδεασμού νεοεποχιακού τύπου.

Καθίσταται λίαν απαραίτητο, κάτι τέτοιο στους καιρούς μας, που ο ανεξέλεγκτος έως χαοτικός αξιακά, δημόσιος λόγος κινεί «οπτικά νήματα και ακουστικές χορδές» τέτοιες ώστε εκούσια να αγνοούνται εγκληματικά οι ηθικές και πνευματικές ελληνορθόδοξες προδιαγραφές των νέων ανθρώπων και πολιτών, η φυσική αντιδραστικότητα των οποίων, λόγω της βιολογικής τους ήβης, ρέπει στη απόρριψη του παραδεδομένου θρησκευτικού πιστεύω των γονιών τους. Διότι από ένστικτο ξέρουν ότι την πατροπαράδοτη πίστη πρέπει, όπως τον αληθινό έρωτα, να την ανακαλύψουν οι ίδιοι από την αρχή, αφού η σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία Του μόνο προσωπική μπορεί να είναι.

Όμως η αναζήτηση αυτή και η παρόρμηση να ‘ανήκουν’ κάπου, τους ρίχνει στα δίχτυα της κάθε μυστήριας ψυχό-junk cult σέκτας ή κάποιου εισαγόμενου ‘φωτισμένου σωτήρα’ ή ήρεμο- χαλαρού guru ή όμοιο-εναλλακτικού θεραπευτή. Και βεβαίως η τάση αυτή μπορεί, αν δε σταματήσει στα ναρκωτικά της καφετέριας, να καταλήξει σε κανένα ψυχό-ναρκωτικό ashram στην Ινδία ή αλλού. Και το χειρότερο, ο επαναστατημένος έφηβος να συμβιβαστεί και να καταντήσει ο μέσος άθεο-άθρησκος, βολεμένος και εκκοσμικευμένος αστός πολίτης μιας πρώην ηρωογενούς αλλά νυν εγωκεντρικής και ατομοκεντρικής «ελληνόφωνης δημοκρατίας».

Όπως λοιπόν υπάρχει καλή και διεστραμμένη σεξουαλικότητα, υπάρχει καλή και κακή θρησκεία. Ως τώρα, την προστασία από την επικίνδυνη θρησκευτικότητα   επιτελούσε η επίσημη Εκκλησία. Αν κάποιοι θελήσουν να τη βγάλουν από τη μέση, επειδή ή ιδεολογική τους θέση θέλει χωρισμό κράτους-Εκκλησίας, τότε πρέπει αντί να την πολεμούν με παλιομοδίτικες ψευτοπροοδευτικές κορώνες να την υποκαταστήσουν επαξίως με κοινοβουλευτικές επιτροπές και δημόσιες υπηρεσίες, επαρκώς ενημερωμένες και εις βάθος προετοιμασμένες εναντίον του θρησκευτικά ή ιδεολογικά κινούμενου σεκταριστικά λεγομένου ιδεολογικού εγκλήματος σύμφωνα με το Γαλλικό και το Γερμανικό αλλά και το ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτισμικό πρότυπο.

                                                                                          

                                                                                         Πέτρος Πανταζής, ιερεύς-θεολόγος